SZURU BURU

Sabahları banyoda yaşanan kaos, ritimle yansıtılıyor: dudaklarda diş macunu, yerde su ve aynanın gözlerinde sonsuz “neden”ler - tüm bunlar, gündelik melankolinin hicivsel bir marşı gibi geliyor. Ses, sanki terbiyeyle tartışıyor gibi: burada hem sitem hem de alay var - “dişlerini fırçalarken, sol ya da sağ, fark etmez” - küçük bir isyankar özgürlüğün felsefesi gibi geliyor.

Sinir ve inatçı haysiyetin karışımı: kırgınlıklar halıdaki lekelerin metaforlarına, ruhun temizliği talepleri ise dişlerin temizliği taleplerine dönüşür, mikrofonu tutmak ise neredeyse bir kendini koruma eylemi haline gelir. Tüm bu gürültü bir çığlık değil, otomatik pilotta “terbiye” dersleri veren dünyaya karşı hassas bir şikayet listesi sunmaktır; bu arada, eski bir diş fırçası gibi, ayrılmak garip gelen kusurlara karşı sıcak, neredeyse ironik bir bağlılık kalır.