Держи

Sanki kalbi zırha dönüşmüş, ama içinde hala inanmayı bilmeyen bir kız çocuğu yaşıyor. Burada, sürekli “dayan” demenin yorgunluğu, karakterdeki çatlaklar ve duygulardaki buz parçaları var. Ama bu sözlerde acıma yok - bu aynı zamanda bir rica ve bir vaat: en acı verici olsa bile, bir taş ve bir elmas, bir dayanak ve bir atlant olmak.

Müzik sanki omuzlarından sarılıyor - güçlü, ama sıcak, sonsuza kadar sürecek gibi görünen o kırılgan metanete sahip. Gerçek gücün demirde değil, her şey yıkılırken bile yanında kalmakta ve sonuna kadar, sözsüzce sıkıca tutmakta olduğunu anlatıyor.