Aux enfants de demain

Geleceğe yazılmış bir mektup gibi geliyor - kişisel değil, bütün bir neslin yaşadıklarını anlatan bir mektup. Çocukların “sonra” soracakları sorular havada asılı kalıyor: Sıcak mıydı, sevmeyi biliyor muyduk, neden dünya yıkılırken birileri özgürlük şarkıları söylüyordu? Ve bu sorularda cevap bulamama korkusu hissediliyor - ama bununla birlikte en azından bir parça gerçeği bırakma kararlılığı da.

Müzik, fısıltılardan oluşan bir miting gibi yükseliyor, ortak bir çığlığa dönüşüyor. Bazen tek yapabileceğimiz şey birleşmek, birbirimizin elini tutmak ve “on dira” diye tekrarlamak olduğunu anlatıyor. Ve bu ısrarcılıkta hem acı hem de umut var: yarın çok geç olsa bile, bugün hala yüksek sesle şarkı söyleyebiliriz.