Silver Screens

Sözler, eski bir romantik film gibi yumuşak, loş ışıkta, biraz naif ama bu yüzden daha da sıcak geliyor. Burada ekranın dünyası rüyaların dünyasıyla karışıyor ve aralarında tek bir gerçek kişi var, o da final jeneriğinden sonra bile kalan karakter.

Bu müzikte, tatlı bir bekleyişin kararsızlığı var: sanki sahne uzamış ve gerçeklik ile fantezi arasındaki sınırı yıkabilecek bir itiraf yapmak üzereymiş gibi. Ve ekran parıldarken, ses sisin içinden süzülürken, her şeyin uydurulmuş, her şeyin çizilmiş olmadığı hissi kalıyor. Bazen rüya, hayattan biraz daha gerçek olabilir.