Berger

İlk başta bu bir şaka gibi geliyor - gerçekten, kim ciddi ciddi neden çoban olmadığının üzerine düşünür ki? Ancak ironik oyunun ardında garip bir hassasiyet beliriyor: değerli olanı kaybetme korkusu, uçuruma bakıp her şeyin orada sona erebileceğini düşünme korkusu.

Müzik, camdan yağan yağmur gibi yavaşça akıyor: monoton, sakinleştirici, hafif bir hüzün ve bir tür İngiliz çekingenliği ile. Görünüşte hafif bir absürtlük, ama satır aralarında bir itiraf duyuluyor - bazen “çılgın aşkı” reddetmek, riske girip yine boş ellerle yağmurda kalmaktan daha kolaydır.