Giời lừa

Sanki tesadüfen çocukluk resimlerinin bulunduğu eski bir albümü açmışsınız gibi - çizgiler düzgün değil, renkler tamamlanmamış, köşede ise gelecekle ilgili hayallerin bir parçası hala duruyor. Ve işte “sonra” geldi, ama rüzgar kanatlardan daha güçlüydü ve vaat edilen masallar çoğu zaman dudaklarda tuzlu bir tat bırakıyordu.

Ama müzik bu acıya boğulmamızı engelliyor. Nostaljiyi hafif bir cüretkarlıkla harmanlayarak, hüznün her şeyi yutmasını engelliyor. Her notada bir kanıtlama çabası duyulur: dünya aldatıyor ve sallantıda olsa da, kalpte yine de yeni bir ateş için yer vardır. Belki de bu ateş, istediğimizden daha fazla yakıyor, ama en azından canlı.