Arcadia

Işık hemen sönmüyor - önce sönükleşiyor, köşelere yayılıyor, sonra geriye sadece toz, soğuk hava ve sessizlik kalıyor. Bu sessizlikte, daha kısa bir süre önce parıldayan, ama şimdi daha çok cam parçaları gibi olan anılar var: güzeller, ama elleri kesiyorlar. Yine de, acı ve yorgunluk arasında, uzun bir kışın ardından gelen ilk ılık rüzgar gibi, hafif bir titreme beliriyor.

Burada dram için dram yok. Bu geriye değil, ileriye doğru bir kaçış: sonunda nefes alabileceğin, Arcadia'nın bir efsane değil, kendi içindeki haritada bir nokta olduğu yere. Müzik, şehir dışındaki gece yolu gibi taşıyor: soğuk, ama dürüst, karanlık, ama bu karanlıkta bir yön var. Yorgunluk hareketi iptal etmez, onu gerçek kılar - ve bu parça tam da bu yüzden etkileyicidir.