Good Liar

Kırmızı bayraklar gözlerimizin önünde dalgalanıyor, ama nedense onları süs olarak görmek her zaman daha rahat geliyor. Ta ki geceleri ekranın parlaması ve tatlı sözler saf zehir gibi gelmeye başlayana kadar. O zaman şüpheye yer kalmaz - sadece kapıyı gürültüyle kapatıp köprüleri ateşe vermek kalır, öyle ki ateş okyanusun öbür ucundan bile görülebilsin.

Burada acıma yeri yok: gözyaşları yerine alaycı bir “la-la-la”, yalvarışlar yerine küstahça alay. Parçalar kırık tabaklardan daha iyi intikam alır ve karaoke jüri mahkemesine dönüşür. Yalanlar elbette güzel, hatta yetenekli, ama artık inanmak için fazla yapmacık.

Müzik, halka açık bir yerde tokat atmak gibi sert ve parlak. Ve bu kötü dürüstlükte bir kurtuluş var: “iyi yalancı”dan geriye sadece nakarat ve küller kalıyor.