Mamma Mia

Paraşütsüz bir uçuş gibi geliyor - ama o kadar heyecanlı ki, düşmeyi düşünmüyorsunuz bile. Sesler sanki kalbin ritmini okuyor, kalp direniyor ve karar veriyor: “Durmak mı? Ciddi misin? Hadi bakalım, dene bakalım.” Bunda okul bahçesinden bir şeyler var, orada her zaman barfiks çubuğuna herkesten daha yükseğe tırmanan ve sonra da yukarıdan sırıtan biri vardı. Sadece şimdi barfiks çubuğu bütün bir galaksiyle değiştirildi.

Şarkıyı gözlerini kısarak dinlemek istiyorsun - tıpkı fuar havai fişekleri gibi, çok gürültülü, çok parlak, çok cüretkar. Ama tam da bu aşırılık etkileyici. Ergenlik çağındaki gençlerin, tüm dünyanın bu tür planlar için çok küçük olduğuna dair güveni ve genel olarak, çıtayı daha yükseğe çıkarma zamanının geldiğine dair inancı, çünkü “orada, yukarıda” manzara muhtemelen daha güzel.

İroni, tüm bunların bir meydan okuma değil, bir kutlama gibi gelmesidir. Sanki yukarı çıkmak bir rekabet değil, doğal bir durummuş gibi. Peki ne olmuş? Birileri diğerlerinin gözlerini kısacak kadar parlamalı.