Leleka

Hafızada garip bir kayıp hissi kalıyor - sanki çocukluk vardı, ama ona giden yollar artık kalmadı. Her şey suyla silindi, kıyılar yeniden yazıldı, şehirler büyüdü. Çayırların ve ateşlerin yerinde artık barajın gürültüsü, asfaltın parlaklığı ve düzenli sokaklar var.

Yine de bu beton sükunetin üzerinde, sıcak diyarlardan gelen bir kuş uçuyor, sanki tanıdık ağaçları arıyormuş gibi gökyüzünü kesiyor. Doğa kızgın değil, sadece şaşkın: dünyanın yüzünü nasıl bu kadar çabuk değiştirebilirsin?

Müzikte gözyaşları için hüzün değil, sessiz bir rica duyuluyor. Leyleklerin tekrar kucaklayıp, hafızanın hala beton değil, otların koktuğu yere götürmesi için.