Normale

Akşam planları kafada her zaman daha iyi gelir: bir arkadaşla buluşmak, onun sorunlarını konuşmak ve kendi sorunlarını unutmak. Ama bir düşünmeye başlarsanız, “çıkmak mı, çıkmamak mı”, “üzülmek mi, üzülmemek mi” dansı başlar ve sonuçta kimse kazanmaz. “Hayatı daha iyi” gibi görünenler bile, aslında aynı gemide sallanıp duruyorlar.

Ve bu sonsuz “değer mi” tartışmasının ortasında, aniden basit bir düşünce ortaya çıkıyor: normallik hissini geri getiren birinin yanında olmak yeterlidir. Süper kahraman değil, mükemmel biri değil, sadece kendin - tüm şüphelerin, kira ödemelerindeki gecikmeler ve babana ulaşamayan telefonlarınla. Müzik burada sessiz bir itiraf gibi geliyor: mutluluk, belki de birinin seni gerçek yapmasıdır.