Sepsis

Büyük bir çözülmenin eşiğinde - gece havası hastalık ve uzun zamandır unutulmuş vaatlerle dolu, yol anıların bir şeridi gibi uzanıyor. Not defterine, sanki birine fısıldar gibi yazıyorsun: “yeni bir çizgi, programlı delilik” ve monotonluğun motorları ritimle uğulduyor. Kutsal anne Ölüm, ritüel bir sırıtışla sokağa çıkıyor ve etrafındaki her şey birdenbire pişmiş geçmişin altın kabuğu gibi görünüyor - güzel, ama kül tadı var.

Kötü bir dua gibi, bir parça alaycılıkla: Kevlar iplikler örülür, orak boynu keser, gümüş kurşuna dönüşür ve devletin çalıntı çiçekleri baş aşağı asılı kalır. Burada hem teatralite hem de sakin bir acımasızlık var - sanki kıyamet partisinde herkes kült mantolar giymiş ve biri sıcak bir kötülükle ateş yakıyor. Bu, neredeyse evdeki bir felaket hissi: korkutucu derecede yakın ve biraz komik, çünkü sonuçta sona tapınma bir alışkanlığa dönüşüyor.