Disarray

Zamanla yapılan bir konuşma gibi dinleniyor, içinde pek çok söylenmemiş söz ve kendi dürüstlüğünden kaynaklanan hafif bir yorgunluk var. Sözler, sanki rengarenk parçalar gibi melodiye yerleşiyor - bazen keskin, bazen yumuşak, ve aralarında sessiz bir gülümseme beliriyor: evet, karmakarışıktı, evet, bazı şeyler kırıldı, ama bunda da kendi güzelliği var.

Her satır, aniden şiire dönüşen küçük alışkanlıklar ve pişmanlıkların bir listesi gibidir. Burada yüksek sesli suçlamalar yok, sadece sıcak ve aynı zamanda acı verici bir şeye sonsuz bir dönüş hissi var. Müzik, her şeyin söylendiği ama yine de “gönder” düğmesine bir kez daha basmak istediğiniz gece yazışmaları gibi, ironi ve hassasiyet arasında gidip geliyor.