THE FALL

Nefes ritminde bir günlük gibi, bu şarkı duvarlar arasında sallanıyor ve içsel yaraları yansıtıyor, fısıldıyor: “dayan”. Burada abartı yok - sadece güçlülerin de yorulduğunu dürüstçe kabul etmek var. Her kelime ince buz üzerinde bir adım gibi, ritimler ise aşağıya düşmemeye çalışan bir kalbin atışı gibi geliyor.

Bu satırlarda dumanın içinden sızan ışık, yorgunluğun içinden sızan inanç var. Sanki biri karanlık bir odada kendini yeniden topluyor, tavandaki çatlaktan gökyüzüne bakıyor ve alışkanlık olarak yıldızlara öpücükler gönderiyor gibi. Müzik sanki elini tutuyor, korkularla dalga geçiyor ve aynı zamanda yol pürüzlü ve mükemmel olmasa bile devam etmek için güç veriyor.