Stellar Days

Zil çaldıktan sonra her zaman bir an vardır - kalp, ayaklardan daha hızlı koşmak ister, sırf en parlak ışığı yayan kişiye yetişebilmek için. Gerçek duyguların beceriksizce saklandığı komik bir acele: sanki sadece tesadüfen omzuna dokunmuş gibi, ama cilt güneş yanığı gibi yanıyor.

Etrafındaki dünya uzaya dönüşür: bisikletler roketlere, okul bahçesi yörüngeye dönüşür ve birinin utangaç “beğendim” sözü herhangi bir radyo sinyalinden daha yüksek sesle duyulur. Uzak yıldızları tek bir resimde birleştirmek istersin, sanki gelecekle bugünü de aynı şekilde birleştirebilirsin gibi.

Ve tüm bunlar o kadar dayanılmaz derecede güzel parlıyor ki, şüpheler bile kayboluyor. Işığı yakalamak imkansız olsa da, el yine de ona uzanıyor - sanki önümüzde sonsuz “stellar days” olduğu vaadine uzanıyormuş gibi.