gigolo

Dışarıdan parlak bir dünya, içeriden ise boşluk - sanki altın bir ambalaj, içinde şeker yerine sadece hava var. Parçada sonsuz bir paradoks yankılanıyor: hayranlık uyandıran, ama gerçekte görülmeyen güzel bir resim olmak. Para, kruvaziyerler, “mavi cipsler” ve statüye olan sonsuz güven - tüm bunlar sıcaklık vermesi gerekirken, sıcaklık yerine hafif bir ironik soğukluk kalıyor.

Her kıtada bir imge oyunu var: “sertifikalı züppe”, “tröst fonu bebeği”, güzel ve kendinden emin. Ve satır aralarında neredeyse tesadüfi bir yorgunluk hissediliyor - lüksün ve başkalarının arzularının gerçek duyguların yerini tutamayacağının itirafı gibi. Sonuçta, arzu edilen biri olmak ve yine de biraz kaybolmuş hissetmekle ilgili cesur bir soundtrack ortaya çıkıyor.