Pobres Románticos

Sonsuz “yapmalıydım”ların kroniği gibi geliyor - öpmek, söylemek, bırakmak... ama her şey havada kaldı, yazılmamış bir mektup gibi. Hatalar bir koleksiyon oluşturuyor ve trajedinin yerine sessiz bir ironi doğuyor: peki, “kötü romantikler” yine sahnede, yine aşkın basit bir aritmetik olduğunu iddia ediyorlar.

Nakaratında garip bir teselli hissediliyor: aşk her zaman doğar ve her zaman ölür, yani önümüzde yeni bir döngü olacak. Hiçbir şey kesin değil, her şey geçici, acı bile. Burada hüzün yumuşak, acısız - daha çok, artık acımayan ama ciltte güzel bir iz bırakan eski bir yara izini anımsatıyor.