Unspoken

Fırtına sonrası temiz hava kadar güçlü olan bu parça, dürüstlük ve çam iğneleri kokuyor. Burada imalar ya da yarı tonlu itiraflara yer yok - her kelime sanki tepenin zirvesinden haykırılıyormuş gibi geliyor ve yankısı istenenden daha uzağa taşıyor. Seste, duygularını saklamayı ve gerçeği gizlemeyi nihayet bırakan bir insanın kararlılığı var, gerçeğin çıplak ayakların altında çakıl gibi acı verse bile.

Bu, gösterişli kahramanlık değil, sessiz ama ısrarcı bir seçimdir: konuşmak, sevmek, özür dilemek, dua etmek - ve bunu sonuna kadar yüksek sesle yapmak. Müzik, eski bir verandada adımlar gibi gürültüyle yankılanır ve ardında bir huzur hissi bırakır: her şey söylendi, her şey yaşandı, hiçbir şey kilit altında saklanmadı.