FYL2

Nabız gibi atan ritim sanki şakaklarda çınlıyor - dansın değil, endişenin ritmi. Sözler havaya parçalı itiraflar olarak saplanıyor: sanki aşk hakkında gibi, ama aslında güvensizlik, derinin altında saklanan ve kimseye gösterilmeyen yaralar hakkında. Tabii ki, tüm bunların genellikle kulüp havası beklenen bir müzik eşliğinde gerçekleşmesi komik - ama burada kulüp sanki kalbin içinde, neon tabelasında “gitme” yazıyor.

O, “oyuncakları” ve sokak braverasıyla sert gibi görünüyor, ama yalnız kalmaktan korkan bir insan gibi konuşuyor. Her satırda bu garip cesaret ve rica karışımı var: yalan söyleme, gitme, bir şans ver. Sonuçta paradoksal bir parça ortaya çıkıyor: vücudu sallıyor, ama genellikle arkada saklanan yerleri vuruyor.