idols

Bu sözler, parlak serapların gerçek yıldızlardan daha fazla göz kamaştırıcı olabileceğini kabul etmek gibi geliyor. “Sahte tanrılar”ın peşinden koşmak, sadece boş eller ve zamanın boşa geçtiği hissi bırakır. Ancak bunda bir trajedi yok - daha çok, odadaki neon ışıklar sonunda kapatılmış ve dışarıya açılan kapının yeri görünür hale gelmiş gibi bir netlik var.

Buradaki motif yenilgi değil, bir dönüm noktası: gereksiz putlardan vazgeçmek, onları acımasızca terk etmek ve sonunda gerçek bir şey için yer açmak. Müzik bu kararı bir mantra gibi emin bir şekilde tutar, her tekrarlanan satır eski değerler sistemine çiviyi daha da sıkı çakar. Kaderin ironisi, yenilginin zafer olmasıdır, çünkü bazen ileriye giden yol teslimiyetle başlar.