Woodstock 2029

Burada her satır, yol, sahne ve konser sonrası sessizlik arasında aceleyle yazılmış bir günlük notu gibi geliyor. Bazen askeri metaforlar, bazen süper kahramanlarla karşılaştırmalar, bazen vergiler ve spor salonu hakkında gündelik detaylar - hepsi tek bir ritimde, ritim altında bile durmayan bir düşünce akışı gibi. Bu, gösterişle değil, dürüst çalışmayla ilgili: baskıya dayanmak, formda kalmak ve gece gündüzden daha uzun olsa bile konuşmaya devam etmek.

Hafif bir yorgunluk ve ironi var - sanki “bu hustle değil” gibi, ama sözlerin ardında bu mesleğin ne kadar disiplin ve ağırlık gerektirdiğini hissedebiliyorsunuz. Finalde, canlandırıcı ve güçlü bir doz hissi kalıyor - sanki uyku yerine siyah kahve verilmiş ve her zaman söyleyecek bir şeylerin ve kafiyelerle ölçüşecek kimsenin olduğu şehre geri gönderilmiş gibi.