mirrors demo

Burada her şey, okul defterinin arkasına siyah kalemle yazılmış bir günlük gibi geliyor - kötü, dürüst, uykusuz. Kelimeler, aralık pencereden esen rüzgar gibi dışarıya fırlıyor: yansımaya, alışkanlıklara, başkalarının ve kendi hatalarına, gerekse bile kopması imkansız insanlara duyulan nefret.

Müzik bu öfkeyi neredeyse güzel bir şeye dönüştürüyor - gergin, titrek, ama tanınabilir. Bu şarkı, kendi “ben”in çok daraldığı zaman nefes almanın ne kadar zor olduğu ve bu darlıkta başkalarının telefonlarını, sorularını ve kahkahalarını duymak ne kadar korkutucu olduğu hakkında. Görünüşte aşk hakkında gibi, ama aslında bazen tüm aynaları atıp görünmez kalmak, en azından kısa bir süreliğine kendine düşman olmaktan vazgeçmek istemek hakkında.