Терентий

Köyün kenarında, sessizlik ve bakımsız bir ortamda, bir efsane adam yaşıyor - kırbaç, nostalji ve lateksle, yeniden yapılanma, yaptırımlar ve Mucizeler Alanı'nı atlatmış. Onun dünyasında her şey çoktan anlamını yitirmiş, ama disiplin kalmış: ev temiz, fanteziler kontrol altında, ama dur kelimesi, ne yazık ki, unutulmuş. Biraz hüzünlü, biraz absürt - düşünürseniz, hayat gibi.

Bu şarkıda bayağılık yok - sadece yalnızlığın ne kadar yaratıcı olabileceğine dair bir ironi var. Yaşlı Terenty sadece taşra folklorunun kahramanı değil, sanki bir hatırlatma gibi: herkes kendi başına, kimisi hayallerine, kimisi alışkanlıklarına, kimisi zincirlerine ve kemerlerine tutunuyor. Ve tüm bunlar birlikte bir skandal gibi değil, insan tuhaflığının bir marşı gibi geliyor - biraz saçma, biraz hassas ve acı verecek kadar canlı.