Супер Тамара

Evren elbette böyle bir kahramanı istememişti, ama aldı ve hatta sevdi bile gibi görünüyor. Diğer kahramanlar gösteriş ve ahlakla dolaşırken, o sütyen, topuklu ayakkabılar ve uygunsuz bir misyon duygusuyla dolaşıyor. Dünya çöküyor, uzaylılar saldırıyor, milletvekilleri panikliyor, ama Süper Tamara sadece işini yapıyor - tutkuyla, utanmazca ve bronzlaşmış teniyle.

Bu kaosun içinde her şey o kadar saçma ki, neredeyse dahice oluyor: ahlaksızlık yoluyla kurtuluş, kendini alaya alma yoluyla mücadele, fars yoluyla kahramanlık. Ve tüm bu kirli komedinin altında aniden garip bir sıcaklık beliriyor - sanki biri hala iyiliğin farklı şekillerde görünebileceğine inanıyor gibi. Hatta file çoraplar ve alkol kokusu içinde olsa da, yine de iyilik.