Luna llena

Gece, ışık havuzları ve neon gölgeler arasında hafifçe asılı kalmış gibiydi. Orada bir yerde, hikayeleri, beğenileri, internetteki izleri olmayan o vardı. Algoritmaya göre yaşayanlardan hiç de değil ve belki de tam da bu yüzden çıldırtıcı. Görünüşe göre onda gösterişli hiçbir şey yok - ne filtreler, ne hikayeler, sadece kaybolmak istediğin bir bakış.

O, sokakların gürültüsü, motorun ritmi ve uzun zamandır fark etmemeyi öğrendiği kendi yaralarıyla dolu. Bir gangster, ama nedense hala ayı arayan bir ruhu var. Herkesi gören, ama kimseye hiçbir şey anlatmayan o ruh. Ve dünya hikayeler gibi akıp giderken, o onunla konuşuyor - kızla değil, ayla, sanki gerçek olanın son tanığıymış gibi.

Şarkı, uykusuz uzun bir gece gibi, itiraflar yerine yankılanan bir soru: neden her şey hep zamanında olmaz? Biraz hüzün, biraz ritim ve kelimeler arasında bolca hava. Sonuna kadar dinlerseniz, cevap yine de gelecekmiş gibi inanabilirsiniz - ritimlerin ve şehrin nefesinin arasında bir yerde.