Vamos A Olvidar

İlk başta her şey bir çöküşün kroniği gibi geliyor - aşk çatlıyor, gülümsemeler siliniyor, kalp parçaların depolandığı bir ambar haline geliyor. Sahne sanki eski bir tiyatronun afişinden çıkmış gibi: üzerinde bir drama değil, oyuncuların repliklerini ve rollerini unuttuğu yorgun bir vodvil var. Ama trajik bir final yerine, aniden garip bir hafiflik ortaya çıkıyor - gece yağmurundan sonra, hava hala fırtına kokarken, ama artık nefes almak istediğinizde olduğu gibi.

Acıdan bir ritüel doğar - birer içki daha doldurmak, başarısızlıklar için kadeh kaldırmak ve kendi naif kahramanlığınızla gülmek. Şarkı, acıyı kolektif bir kadeh kaldırmaya dönüştürür: hatalar için, düşüşler için, en kasvetli bahçelerin bile bir gün yeni bir hayatla yeşereceği için. Üzücü, gürültülü, özgürleştirici - kendi illüzyonlarının yıkıntıları üzerinde özgürlüğü kutlamak gibi.