Minimum ça

Bazen sadece nefes almak ve dünyaya “Ben kötü değilim, yorgunum” demek istersiniz. Burada tam da bu ruh hali var - çılgın bir haftanın ardından gelen cuma akşamı gibi, felsefe yerine bir kadeh şarap, battaniye ve hiçbir son teslim tarihi istemediğiniz bir akşam. Müzik tembelce sallanıyor, sözler ağır ağır akıyor ve bunların arkasında, işini yapmış ve şimdi en az on dakika... tamam, altı dakika hiçbir şey yapmama hakkına sahip olan bir insanın tatlı özgüveni hissediliyor.

Her şey hak edilmiş bir dinlenmenin marşı gibi geliyor - suçluluk duymadan, mazeret göstermeden, sadece kendi “yeterli” hissiyle. Yumuşak bir ironi, biraz kendini beğenmiş bir ritim ve o nadir lüks - hayat devam ederken kendine bir mola verme lüksü.