On Va Taper Ça

Gece, plastik bir çelenk gibi - parlak, biraz gözleri kamaştırıyor ve uykuya dalmayı engelliyor. Sesler sanki içimdeki taşları parlatıyor: her şey o kadar parlıyor ki, şişelerden ve neon ışıklı vaatlerden oluşan küçük bir “vaisseau” uzaya uçmak üzereymiş gibi geliyor. İçeride - düzgün sıralar halinde “carré”, demirden bir mental ve şakalarla dolu bir huni; aynı anda hem parlamak hem de maskeyi çıkarmak istiyorsunuz, çünkü ışık altında herkesin baş ağrısı aynı.

Kelimeler şampanya kabarcıkları gibi zıplıyor: bazen övünme, bazen kırılgan gurur, bazen kendi beceriksizliği üzerine ince, neredeyse çocuksu bir alay. Ellerinde, bazen hızlandıran, bazen yana yatıran bir ritim; kafasında, sonsuz “soirée”den kaynaklanan bir karışım, kendine güven ve hafif bir mide bulantısı. Sonuç, gecede parlak bir gemi olmak ve aynı zamanda tüm bu olayı yarına kadar uyuyarak geçirmek istediğine dair sıcak, hafif alaycı bir gözlem.