Therapieplatz

Çocuk salıncaklarının yetişkinlerin teşhislerinden daha yüksek sesle gıcırdadığı bir dünya. Cevaplar yerine sıradan bir hayatın büyük bir oyun alanı olduğu ve kum havuzunun uzun zaman önce mayın tarlasına dönüştüğü bir dünya. Ses sanki parçalar arasında büyümüş gibi - biraz kısık, biraz yorgun, ama yine de betonun arasından çıkan çimenler gibi ışığa uzanıyor. Satır aralarında - genellikle yüksek sesle söylenmeyen her şey var: utanç, öfke, şaşkınlık, en azından biraz normal olmak isteme arzusu.

Yine de umutsuz değil. Çünkü “neden beni sevmiyorlar” ile “tamam, hayat devam ediyor” arasında bir yerde canlı, gerçek bir şey ortaya çıkıyor. Hiçbir şey tutunamayanları tutan o ince iplik. Buradaki müzik dans için değil, bir zamanlar bu lanet sahnede yerlerinin nerede olduğunu soran ve sonunda anlayanlar için: ne zaman kayacağınızı bilmeseniz bile, önemli olan salıncağı bırakmamaktır.