Stuck

Bir zamanlar her şey basit görünüyordu: güneş gözlere vuruyordu, şehir ilerliyordu ve kalp, yazın sonsuz telefon konuşmalarıyla korunabileceğine inanıyordu. Sadece, ahizedeki nefes kesilene kadar hatta kalmak. Birdenbire birinin gideceği ve senin tek başına kalacağın endişesi ortadan kalkıncaya kadar - sıcaklık ve anılarla dolu odada.

Burada yüksek sesli itiraflar yok, sadece bağlantının kopacağı düşüncesinden kaynaklanan sessiz bir panik var. Senin havan olan kişi olmadan nefes almayı öğrenmek zorunda kalacağın düşüncesi. Ama olmuyor - yine de parmakların ekrana yapışmış gibi tutunuyorsun ve dünya sadece “alo” ve “kapatma” arasındaki aralıklarla var oluyor.

Görünüşe göre, tüm bu konuşmalar, tüm bu “wow”lar ve yarı gülümsemeler, aşkın tekrar tekrar yaşayabileceğine kendini ikna etmenin bir yolu. Kader her şeyi karıştırmaya karar verirse, yine de birbirinize ulaşabileceksiniz. Farklı hayatlardan bile.