When I Close My Eyes

Boş bir daire gürültü yapabilir. Zemin gıcırdıyor, batarya tıklıyor ve komşunun çocuğu duvarın arkasından yetişkinlerin düşünmemeye çalıştıkları şeyleri soruyor. Her şey yerinde gibi görünüyor, ama havada bir kayıp tadı var, bir saat demlenmeyi unutulmuş çay gibi. Günler ağır ağır geçiyor, bu yüzden kendi nefesinin yankısını dinlemektense eve hiç gelmemek daha kolay.

Yine de her gece aynı şey oluyor: gözlerim kapanıyor ve birdenbire her şey eskisi gibi oluyor. Artık olmayan kişi gülüyor, ışık yumuşak, sanki güneş hiç batmamış gibi. Ancak sonra bunun bir mucize değil, kalp ile akıl arasında sıkışıp kalmış bir anı olduğunu fark ediyorum. Gidecek yeri olmayan bir hayalet. Ve onunla birlikte, özlemin nasıl yaşadığını duyabileceğiniz bir sessizlik.