青の魔法

Bazen geçmiş nostalji kokmaz, gözlere çarpan güneş ışıkları kokar. Bir zamanlar üç yapraklı yonca kolye ucu ya da nota anahtarlığı vardı - ortak bir şey, şimdi metro istasyonları ve yetişkin kararları arasında bir yerde kaybolmuş. Ve sanki zaman makinesine gerek yokmuş gibi, her şey olması gerektiği gibi olmuş. Ama birdenbire o “o zaman” ile en azından bir dakikalığına karşılaşırsanız, kalmak istemez misiniz?

Müzik burada teselli gibi geliyor, yüksek sesli değil, kahramanca değil - sadece sessiz bir “her şey yoluna girecek” gibi, battaniye yerine omuzlarınıza yerleşiyor. Bu müzikte garip bir inatçılık var - daha hızlı çalmayı öğrenmek, daha iyi olmak, yıldızların da sarılmayı bildiğine inanmak. Ve bu, biraz daha hafifletiyor - sanki görünmez biri gerçekten elinizi tutarken, metronom hala yanınızda olabileceğiniz zamanı ölçüyor.