Thôi em đừng khóc

Mesafeyi dayanamayan ama derinin altında bir yerde kalan aşk hakkında hüzünlü bir şarkı - sanki dokunmak istediğin bir yara izi gibi. Sözler yağmurun içinden fısıldanıyor sanki: ağlama, hatırlama, her şey geçti artık... ama geçmedi. Sadece daha sessiz hale geldi.

Bu, duyguların haykırmadığı, hafif bir yorgunlukla, hiçbir şeyi geri getiremeyeceğini anlayarak nefes verildiği bir durumdur. Yine de satır aralarında bir hassasiyet uzanıyor: sıcak, inatçı, ölümsüz. Ne kadar bırakırsan bırak, yine de yanında olan bir dokunuşun hatırası gibi.