Io sono il viaggio

Yol kokuyor - benzin ya da deniz kokusu değil, eski etiketleri koparan ve “Hadi gidelim mi?” diye fısıldayan o özel rüzgar kokusu. Burada kimse nereye gittiğini bilmiyor, ama herkesin bildiği bir şey var: geri dönüş yok. Her adımda gemi güvertesinin gıcırtısı, tren istasyonunun uğultusu, sayfaların hışırtısı duyulur - ve bunların hepsi, varış noktaları için değil, rotalar için yaşamakla ilgilidir.

İçinde sanki ebedi bir gezgin var: bugün kaptan, yarın biletsiz yolcu, ertesi gün kalemini kaybetmiş ama kendini bulan filozof. Burada Moby Dick, Korto Maltese, prens ve deniz kenarındaki yaşlı adam var - bir zamanlar, kıyı yine de kayboluyorsa insanın neden yüzdüğünü anlamaya çalışan herkes.

Ve belki de asıl önemli olan varış noktasına ulaşmak değil, yürümeye devam etmektir. Çünkü içimizde Prometheus'un ateşi yanarken ve sırt çantamızda sadece mürekkep ve umut varken, her “yola çıkmak” “yaşamak” gibi gelir.