Улица

Moskova gürültülü, ışıl ışıl, gürültülü, ama kenar mahallelerde birileri onun ışıklarına gözlerini kısarak şöyle düşünüyor: “Boş ver bu vitrini.” Burada parlaklık yok - gri ceketler, ıslak asfalt, avluların boğuk korosunda birleşen sesler var. Herkes “bağlı” gibi görünüyor, ama eller serbest, yani hala hayattalar. Hırka ve tabanca arasında bütün bir hayatta kalma felsefesi var: sisteme karşı stil, zırh yerine cesaret. Sokakların romantizmi değil, gerçekliği - biraz kirli, gürültülü, ama gerçek. Ve bu gürültünün içinde bir yerlerde duyuluyor: Moskova çağırıyor, ama cevap - “oraya gitmiyoruz”.