pure

İlk başta, sadece karanlık ve uykunun eşiğinde şiir gibi görünüyor. Ama dinledikçe, bunun bir zamanlar sonsuz gibi görünen her şeyin ne kadar güzel bir şekilde yıkıldığına dair bir şarkı olduğu daha netleşiyor. Gerçekliğin çamuruna saplanmış hassasiyet ve kendi umutlarının ağırlığı altında hayatta kalamayacak kadar kırılgan ışık hakkında.

Her satır sanki su altından fısıldıyor gibi - içsel felaketler hakkında, sessizce, tanıklar olmadan gerçekleşen felaketler. Ve bu özellikle acı verici. Bizim kendimiz inşa edip yeniden yıkmak için inşa ettiğimiz bu dünyada, yorgun, neredeyse nazik bir itiraf yankılanıyor: ateş vardı, ama şimdi kül tabakalarının altında uyuyor.