Не чіпляй

Bazen kalp eski bir radyo istasyonunu andırır - gürültü yapar, yabancı seslerin yankısını yakalar ve aniden artık duymak istemediğiniz bir cümle çıkar. Sanki doğru frekansı yakalayacak, her şeyi açıklayacak ve her şey daha kolay olacakmış gibi gelir. Ama yayın kesilir ve geriye yoğun, yapışkan bir sessizlik kalır; bu sessizlikte uyku yerine gerçeklik, mide bulantısı yerine gözyaşları vardır.

Burada aşk bir drama değil, bir postscriptum - biraz pişmanlık, biraz açıklık. Her şey olması gerektiği gibi iyileşir, sadece yavaşça ve anıların arka plan gürültüsüyle. Ve bu içsel gecenin bir yerinde yorgun, neredeyse nazik bir ses duyulur: canımı sıkma. Yeter artık.