Живий

Hayat, yanmış tost gibidir: biraz acıdır, ama yine de mutluluk kokar. Etraf gürültü, kül, atışlar arasındaki tedirgin sessizlik, ama yine de bir nefes daha, bir bahar günü daha, canlı birinin yanında uykusuz bir gece daha istiyor insan. Bu şarkıda kahramanlar yok - sadece korkmaya vakti olmayan insanlar var, çünkü acıya bile şükretmeye alışmışlar.

Ölüm burada bir köşede sıkılıyor, kılıçsız samuray ise gökyüzünden biraz ilham ve gürültülü bir barda arkadaşlar istiyor. Çünkü savaşın ortasında bile ortancalara, sessiz itiraflara ve her şeye rağmen hayatta kalan kahkahalara yer vardır. Ve inanç, sonsuzluğa değil, yarın birinin yine “yaşıyor” diyeceğine. Ve bu, nefes almaya devam etmek için yeterlidir.