Намі-намі

Anılar bazen herhangi bir battaniyeden daha iyi ısıtır. Hani, havanın hala deniz koktuğu, kalbin her şeyin daha yeni başladığına safça inandığı anılar. O zamanlar dalgalar dost gibiydiler, doğa gücü gibi değil. Şimdi ise sadece fısıldıyorlar - daha yumuşak, daha bilgece, sanki acının artık sıcaklığa dönüştüğünü biliyorlarmış gibi.

Bu sallantıda teselli edici bir şey var - sanki hafıza cellat olmak yerine tüylü bir kedi olmaya karar vermiş gibi: mırıldanıyor, sarılıyor, unutmaya izin vermiyor ve aynı zamanda kendini kaybetmene izin vermiyor.

Ve dalgalar tekrar “nami, nami” diye tekrar etsinler - belki de bu, evrenin “Doğru yoldasın. Sadece acele etme” demesinin bir yoludur.