Rap To Sztuka

Kafiyelerin sesi, öğrenci yurdundaki tencereler gibi: yüksek, samimi ve biraz abartılı. Buradaki her kelime, yokuş yukarı çıkan eski bir Peugeot gibi homurdanıyor, ama bir zanaatkarın inatçılığı, coşkusu ve gururuyla ilerliyor, o kelimenin değerini bilen bir zanaatkarın. Sahte beğeniler yok, pazarlama etiketi olan parlak ritimler yok. Sadece sokakların hırıltısı, kafiyelerde pas ve reçetesiz pişirilmiş sözler var.

Bu, “sahne”nin podyum değil, eski bir binanın merdiven sahanlığı olduğu, fenerin altında her şeyi mikrofon ve heceye olan güvenin belirlediği bir durumdur. Burada hype için okumazlar, burada ritmi, uzun bir sessizliğin ardından sigara dumanı gibi solurlar. Kaba, dürüst, sanatın satılmadığı, vicdanın satın alındığı o Polonya havasıyla.