I NEED IT NOW

Bazen zamanın bir para birimi olduğu ve birinin yine maaşları ödemediği hissine kapılıyorum. Her şey yanıyor, eriyor, derinin altında atıyor ve beyin en azından bir damla huzur, bir dakika sessizlik istiyor. Ama sessizlik gelmiyor - onun yerine ritim, sıcaklık, tekrar, sanki kalp tek bir satırda takılmış gibi: “bir saniye daha ver, en azından bir şey ver”.

Bu ses yorucu ve aynı zamanda iyileştirici. Yazın çıplak ayakla basılan asfalt gibi: acı verici, sıcak, ama canlı. Bu ritimde ilkel bir şey var - hemen şimdi, soğumadan fark edilme ihtiyacının çığlığı. Ve yanıt olarak sadece yankı olsa da - yine de daha fazlasını istiyoruz.