Desde el Reservao

Takvim aksini söylese de, yazın bitmediğini hissediyorum. Kadifemsi bir gece, plastik bardaklardan içilen şarap, deniz tuzu gibi cilde yapışan müzik. Her şey aynı gibi görünüyor - plaj, dizi, yatak - sadece daha soğuk, daha boş. Güneş artık ısıtmaz, sadece parlar. Ve havada bir yerlerde yabancı bir parfümün kokusu ve “önceden” her şeyin nasıl olduğu ile ilgili anılar dolaşır.

Görünüşe göre vücut hala reggaeton dansını hatırlıyor, zihin ise o hafif aptallığı, yanında olmak nedenini anlamaktan daha önemliymiş gibi göründüğü zamanları. Ve yine disko, yabancı ışıklar, ama içimde tek bir ritim, tek bir zehir var, hala karamel gibi tatlı. Aynı yer, aynı sesler, ama artık dans değil, bir türlü bırakmayan bir kayıp tadı.