Si me muero mañana

Pompaya yer olmayan hafif bir hüzün. Her şeyi önceden düşünmüş bir adam - hatta yetişemediği kişilere nasıl özür dileyeceğini bile. Burada ölüm korkusu değil, ölüm karşısındaki sakinlik var: sanki “gitmek” değil de, sadece birkaç sokak öteye taşınmak gibi. Son olarak talimatlar veriyor - kime ne söyleyeceklerini, fotoğrafların nerede saklandığını ve hatırlatıyor: eğer birdenbire boşluk hissedilirse, müziği açıp bir bardak bira içmelerini söylüyor.

Bu, sahiplenici zamirler içermeyen aşk, sesinde duyulabilen şefkat hakkında, “ben her zaman burada olmayabilirim, ama küçük şeylerde olacağım” dediğinde. Her sabah mutfak duvarında beliren güneş lekesi gibi - özel bir şey gibi görünmüyor, ama ondan sıcaklık yayılıyor.