SUFRIR O MORIR

Dışarıdan bakıldığında her şey yolunda gibi görünüyor: düzgün yürüyüş, kendinden emin bakışlar, hatta gülümseme bile ihanet etmiyor. Ama içerde bir çatlaklar müzesi var, her birinin üzerinde “dokunma, acıyor” yazıyor. Burada efsanenin yükü, orada çocukluğun hatırası, çok erken yaşta sessizliğin zırh olduğunu anlamak zorunda kaldığın. Sanki hayattasın, sanki dayanıyorsun, ama bazen, zorlukların sona ermesi için ortadan kaybolmak istiyorsun.

Ve yine de ayaktasın. Yağmur altında, yabancı yargılamalar altında, hüküm giymeden, ama artık kimseye kendini haklı çıkarmak zorunda olmadığını hissederek. Fırtınayı çekiyorsun, kimseye inanmıyorsun ve yine de pes etmiyorsun. Çünkü kalbin parçalanmış olsa bile, atmaya devam ediyor. Her zaman kurallara uygun olmasa da.