Cifre

Davullar yavaşça ve sanki hoşgörülü bir şekilde çalınıyor - düzgün bir ritim, içinde hem parlaklık hem de bastırılmış bir tehdit saklı. “Una, două, trei” sayımı bir ritüele dönüşüyor: sadece bir sayma değil, dünyayı düzenli tutmanın bir yolu - para, kadınlar, “tüm serseriler” - her şey kısa, canlandırıcı formüllere dönüşüyor ve insan ayağını yere vurmak istiyor.

Metinde, ev hesapları gibi rakamlarla oynanıyor: borçlar hakkında ironi, biraz övünme ve hayatta “filtre”nin önemi, yanmamak için. Sokaktan gelen bir tavsiye ve aynı zamanda kişisel bir kural gibi geliyor: rakamların ruh halini bozmasına izin vermemek, her şeyi anlamsız bir bulmaca haline getirmemek. Ses hesabı tutar ve dinleyiciye göz kırpar - bazen nazikçe, bazen küstahça.

Finalde genel bir kutlama hissi kalıyor: herkesin “bir, iki, üç” dediği bir hesap, kadeh kaldırıp rakamlara gülmek için bir davet. Stil sıcak ve biraz küstah, günlüğüne yazdığın bir not gibi, şehre çıkmadan önce tekrar okumak istediğin türden.