Slapeloze Nachten

Gece yine uykusuz - daha doğrusu, uyuyormuş gibi yapıyor. Pencerenin dışında her şey sessizleşti, buzdolabı bile daha seyrek nefes alıyor, ama içeride tam tersine, düşünceler, planlar ve yarı uydurma konuşmalardan oluşan bir festival başlıyor. Hareketsiz yatıp, inatla sessizliğini koruyan tavana bakmasaydım, bir roman yazabilirdim galiba.

Uyku eşikte duruyor, ama her seferinde, girmek üzereyken, kafamda yeni bir düşünce beliriyor - ve yine “ey, ya eğer” diye. Zaman bulanıklaşıyor, saatin ibreleri arka plan gibi oluyor - sadece bir gürültü. Ve işte sabah oldu, oysa az önce “beş dakika kala” idi. Dünya hala uyuyor, ama biri yine şafağı bekliyor, çenesini eliyle destekleyerek, gecenin yavaşça çekip gitmesini dinliyor, puanla galip geliyor.