Damn

Özgürlük, filmlerdeki gibi deniz ve rüzgar kokmuyor. Daha çok, banyo kokulu ve fincanın dibinde hafif bir umutsuzluk tadı olan dünkü çorba gibi. Kendi egon dışında kaybedecek bir şeyin kalmadığında, kahramanlık bile yorucu geliyor. Güçlü olmaktansa dürüst olmak daha kolaydır. Tüm bu “inciler”in sıradan taşlar olduğunu kabul etmek daha kolaydır, ama en azından kendinize ait taşlardır.

Bunda neredeyse dokunaklı bir şey var: beğeniler için görünmemeye, kurtarmamaya, hikayeyi süslememeye çalışmak. Sadece, bildiğin gibi yaşamak. Zırhın olmadan, ama sabahları gerçeğin fazlalığından gelen mide bulantısıyla. Ve pişmanlık ile rahatlama arasında bir yerde, aniden anlarsın - evet, işte bu. Özgürlük tam da böyle hissedilir. Biraz kirli, biraz acı verici, ama gerçek.