MARIO BROS

Ter, asfalt ve hayatta kalma kokuyor. Burada kimse hayal kurmuyor - burada yarın için ne kadar para olduğunu hesaplıyorlar ve dişlerinin arasından gülümsüyorlar, çünkü başka türlü başa çıkamazlar. Her ses - ıslak beton üzerinde bir adım, her satır - acıtmayan ama hatırlatan bir yara izi. Dünya hızla dönüyor, ama kendi insanları biliyor: yabancıların gülümsemelerine inanma, ruhunu sahtekarlığa harcamayın. Dün kirli ve zordu, bugün ise parlaklık, motor, zincirler, gösterge panelinin soğuğu var. Yine de içten içe şükran duyuluyor: hayatta olduğun, geçirdiğin, artık yabancıların elinden su içmediğin için.