Leon Bailey

Sanki gece şehri konuşmaya başlamış gibi - küstahça, kendinden emin ve biraz yorgun. Burada zincirler çınlıyor, ışıklar yanıp sönüyor ve tüm bunların altında endişe, nabzı tutma alışkanlığı ve bir zamanlar bir parça ekmek atanlara sessiz şükran var. Her kelimede, aşk ve tehlikenin uzun zamandır aynı merdiven boşluğunda yaşadığı bir sokak var.

Ritim, yağmur sonrası asfalt gibi pürüzlü: bazen şakaklara vuruyor, bazen kalbin ritmine göre sallanıyor. Satır aralarında, hayatta kalmış, sadece yaşamamış olan herkesin aşina olduğu bir seçim var: insan olarak kalmak ya da mahallenin efsanesi olmak. Bu seste her şey var - boyunda hissedilen “buz devri” soğuğu ve dostça bir omzun sıcaklığı. Sokak gururu ve kişisel kırılganlığın karışımı - hayat şarkı değilken, yine de şarkı gibi ses çıkarır.