Demir Attım

Bazen hayat sessizce kıyıdan uzaklaşır, geride sadece kumda izler ve birkaç yarı çözülmüş anı bırakır. Her şey sanki olmuş gibi, sanki rüyada görmüş gibi. Güneş doğar, batar, ama hiçbir anlamı yoktur: ne sevinç, ne hüzün - sadece aynı günler, aynı nefesler.

Burada sessizlik, herhangi bir itiraftan daha yüksek sesle duyulur. Aşk gibi görünen her şey, bir dekor, üzerine gün batımı çizilmiş karton bir duvar olduğu ortaya çıktı. Ve kabul etmekten başka çare yok - çapa atıldı, yalnızlık gemisi yerinde duruyor ve dalgalar, izinsiz gelip giden düşüncelerden ibaret.

Ama bu hareketsizlikte garip bir sükunet var. Ne rüzgarı ne de kurtarıcıları beklemediğinde, kendi kalbinin sesini ayırt etmeye başlarsın. O da yorgun, ama hala atıyor - belki de ileride bir yerlerde bir kıyı vardır.